اثربخشی آموزش هوش معنوی بر سازگاری اجتماعی، ناگویی خلقی و خودشناسی انسجامی در دانش‌آموزان طلاق

 هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش هوش معنوی بر سازگاری اجتماعی، ناگویی خلقی و خودشناسی انسجامی دانش­آموزان طلاق بود. پژوهش حاضر آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه دانش‌آموزان طلاق مشگن شهر در مقطع متوسطه (دوره اول) در سال 95-1394 تشکیل می­دادند. نمونه این تحقیق مشتمل بر 32 دانش­آموز از جامعه مذکور بود. برای انتخاب نمونه از روش نمونه‌گیری تصادفی استفاده شد.  آزمودنی‌ها به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. برای جمع­آوری داده­ها از مقیاس سازگاری اجتماعی، ناگویی خلقی تورنتو و خودشناسی انسجامی استفاده شد. نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد که بین دو گروه دانش‌آموزان آزمایش و گروه کنترل تفاوت معناداری وجود دارد، بدین معنی که سازگاری اجتماعی، ناگویی خلقی و خودشناسی انسجامی دانش‌آموزان گروه آزمایش بعد از آموزش هوش معنوی بهبود یافته است (01/0>P). بنابراین توجه به اثربخشی آموزش هوش معنوی بر سازگاری اجتماعی، ناگویی خلقی و خودشناسی انسجامی در دانش آموزان از اهمیت ویژه ای برخوردار است.